Αρχείο κατηγορίας ΚΡΙΤΙΚΕΣ-ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΜΑΣ

Η Άννα Φαχαντίδου μιλά για το ‘ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ κατά του καρκίνου’ της Σοφίας Χρήσταινα

XRHSTAINA-exo-707x1024

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που στο άκουσμα της λέξης “καρκίνος”, σοκάρονται. Θεωρούν ότι είναι μια αρρώστια ανίκητη, με ημερομηνία λήξης του ασθενή.

Ο καθηγητής της Παθολογοανατομίας Α. Συμεωνίδης είχε γράψει πριν σαράντα πέντε χρόνια περίπου, το βιβλίο “Μη φοβάστε τον καρκίνο”. Θεωρώ ότι δικαιώθηκε, πρώτον γιατί υπάρχουν πολλοί μέθοδοι και στρατηγικές αντιμετώπισης πλέον και δεύτερον, οι περισσότεροι άνθρωποι έπαψαν να μιλούν με απέραντο τρόμο και προκατάληψη για τον καρκίνο.

 

Τα αίτια γι αυτό είναι πολλά. Πρώτον, δόθηκε έμφαση στην πρόληψη, γιατί στα αρχικά στάδια η νόσος είναι ιάσιμη. Δεύτερον, υπάρχουν διάφορα όπλα και στρατηγικές αντιμετώπισης, που τον απομυθοποιούν πλήρως.

Το βιβλίο «Εγχειρίδιο πολέμου κατά του καρκίνου» της συνταγματάρχου ε.α Σοφίας Χρήσταινας είναι ένα όπλο, θα μπορούσαμε να το πούμε φάρμακο χωρίς χημικά, που εφοδιάζει μόνο με αισιοδοξία τον ασθενή, απαραίτητη όσο και τα φάρμακα. Δίνει δύναμη που ισχυροποιεί το περίφημο ανοσοποιητικό.

Το βιβλίο, γραμμένο με χιούμορ από μία στρατιωτικό και γυναίκα, μεταφέρει τα προσωπικά της βιώματα και την στρατηγική που την οδήγησε στην ίαση.

Ένα βιβλίο που πρέπει να το διαβάσουν οι ασθενείς και μη, γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο Ιπποκράτης έλεγε ότι “η Ιατρική είναι ψυχοσωματική”.

 

Άννα Τσιλιγκίρογλου – Φαχαντίδου

Ιατρός – συγγραφέας, ομ. καθηγήτρια Α.Π.Θ.

 

Η Ελένη Βεζύρογλου μιλά για το «ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ κατά του καρκίνου» της Σοφίας Χρήσταινα

 

13278079_10210135131475167_799174245_n

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ κατά του καρκίνου
Σοφία Χρήσταινα
Εκδόσεις Εχέδωρος

Μου φαίνεται πολύ εύκολο για κάποιον υγιή άνθρωπο, να κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του και να διαβάζει για τις περιπέτειες της υγείας άλλων ανθρώπων και να φτύνει στον κόρφο του, θαρρείς και το σάλιο του περιέχει ένα είδος απήγανου που ξορκίζει τις αρρώστιες.

Φανταστείτε όμως τώρα, σ’ αυτή την αναπαυτική πολυθρόνα στο σαλόνι του,να στρογγυλοκαθίσει κάποια μέρα ένας απρόσκλητος επισκέπτης, που ακούει στο όνομα… καρκίνος!

Του χτυπά την πόρτα και…

…και…;

«Όχι πανικός! Παρακαλώ όχι φρενίτιδα!» είναι το μήνυμα ενός βιβλίου μοναδικού στο είδος του, με τίτλο «Εγχειρίδιο Πολέμου κατά του καρκίνου», της Σοφίας Χρήσταινας.

Για να σας προλάβω, ας μην πάει το μυαλό σας σε τίποτε κουραστικές, καταθλιπτικές ή πολύπλοκες συνταγές ιατρικής πρόληψης ή θεραπείας της ασθένειας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με λογοτέχνημα, δοσμένο με ένα ύφος γραφής, απολαυστικής μοναδικότητας. Μη φανταστείτε πως το “ειδικό θέμα” του βιβλίου, θα μπορούσε να βάλει φρένοστον ιδιαίτερο λόγο της συγγραφέως, τον εμποτισμένο με διασκεδαστικό χιούμορ και διανθισμένο με τις έξυπνες ατάκες της. Οπωσδήποτε έχουν γραφτεί πολλά και αξιόλογα βιβλία που αφορούν το θέμα της νόσου του καρκίνου, με τις εμπειρίες των ασθενών, την εξιστόρηση μιας δύσκολης κι ανηφορικής πορείας, με συμβουλές και άλλες πληροφορίες… Λοιπόν, ό,τι κι αν έχετε διαβάσει, ξεχάστε το. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό. Έχουμε να κάνουμε με την κήρυξη ενός πολέμου, τις τακτικές μάχης και τα πολεμικά ανακοινωθέντα από τις δύο πλευρές των αντιπάλων… του ασθενή και του καρκίνου. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζονται είναι τόσο απολαυστικός, που, τελειώνοντας το βιβλίο, στοιχηματίζω πως θα γυρίσετε στην πρώτη σελίδα και θα το ξαναδιαβάσετε.

Η κ. Σοφία Χρήσταινα θα σας πάρει από το χέρι, θα σας κλείσει το μάτι και θα σας βάλει στο παιχνίδι. Δεν γκρινιάζει, δεν μεμψιμοιρεί, δεν παραπονιέται για την τύχη της. Αναγνωρίζει τα λάθη που κατά την άποψή της οδήγησαν τον απρόσκλητο επισκέπτη στην πόρτα της, αναλαμβάνει τις ευθύνες της και ξεκινά την διήγησή της, αφού πρώτα μας τον συστήσει. Μας λέει…

«Είναι ένας άγνωστος που έβαλε σκοπό να γνωριστεί πολύ καλά μαζί σου, θες δεν θες. Και είναι άσχημος, όσο ποτό κι αν πιεις… Όσες φορές και να τον βλέπεις, δεν γλυκαίνει η φάτσα του, ποτέ. Βάλε τον εχθρό σου να κάτσει σε μια καλή θέση, σε μια δική του. Γιατί ήρθε για συγκατοίκηση και καλά θα ’ναι να ξέρεις πού θα τον βλέπεις. Το κακό με αυτόν τον κακό επισκέπτη είναι ότι ενώ δεν θα κάνεις τίποτε για να τον ευχαριστήσεις, αυτός δεν θα ξεκουμπίζεται! Ο πόλεμος λοιπόν αρχίζει. Καιρός να βγουν τα όπλα του καθενός…»

Οι συστάσεις τελειώνουν αλλά η συγγραφέας δεν σου αφήνει χρόνο να τρομάξεις. Μέσα από τη δική της περιπέτεια, σου δείχνει ένα δρόμο.Χωρίς να υποτιμά τον κίνδυνο, μέσα από μία φόρμα συμπεριφοράς σοφά υπομονετικής, θαρραλέας και  μαχητικής, δίνει παρήγορα μηνύματα κι ελπίδα. Τα λόγια της, προσεκτικά διαλεγμένα ώστε να αφυπνίζουν και να διεγείρουν την αντίσταση κι όχι την μεμψιμοιρία.

«Ο εχθρός έχει το τέλειο σχέδιο εξόντωσής σου εν εξελίξει… Όμως κι εσύ προλαβαίνεις να οργανωθείς για να τον παλέψεις. Ξύπνα τις τακτικές πολέμου που κρύβεις μέσα σου. Πες “αέρα”! και όρμησε στο πεδίο μάχης».

Η οπτική της συγγραφέως δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Οι δεκαοκτώ τακτικές πολέμου του εχθρού, που ακολούθησεστη διάρκεια της μάχης της μαζί του,αναφέρειπως της επέτρεψαν να αυτοαποκαλείται survivor. Τις προτείνει λοιπόν χωρίς να τις  υποδεικνύει, σαρκάζει κοιτάζοντας κατάματα αυτόν τον “καλικάντζαρο που θέλει να ροκανίσει το κορμί της” και του σηκώνει στη μούρη τη γροθιά της. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ από το βιβλίο της, είναι οι λίγες συγκλονιστικές λέξεις που του φτύνει καταπρόσωπο για να τον αφορίσει…

«Θέλω να ζήσω για να δω τον θάνατό σου!»

 

Ελένη Βεζύρογλου

Συγγραφέας-Γ.Γραμματέας της Ε.Λ.Β.Ε

Η Ε. Βεζύρογλου μιλά για το βιβλίο Ή φωτογραφία του ξεριζωμού’ της Άννας Τσιλιγκίρογλου-Φαχαντίδου

 

DSC_2309

 

Η Φωτογραφία του Ξεριζωμού” είναι το πρώτο μυθιστόρημα της εξαιρετικής Θεσσαλονικιάς επιστήμονος, της Άννας Τσιλιγκίρογλου – Φαχαντίδου, παιδιάτρου, ομ. καθηγήτριας του Α.Π.Θ., συγγραφέως και Προέδρου της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.

Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία της οικογένειας της συγγραφέως, που ξεκινά το 1924, την ημερομηνία του ξεριζωμού της από την Καππαδοκική γη.

Η άθλια κι ανελέητη απόφαση της ανταλλαγής των πληθυσμών, το φοβερό Μουμπαντελέ, ορίζει πως οι Έλληνες πρέπει να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, τα σπίτια τους, το βιος τους και να φύγουν για την μητέρα Ελλάδα.

Η οικογένεια Τσιλιγκίρογλου ζει στο Νεβσεχίρ της Καππαδοκίας, σ’ έναν τόπο, που μέσα από τις αριστοτεχνικές περιγραφές της συγγραφέως, μας φαντάζει μυθικός. Τόπος παράξενης ομορφιάς, λατρεμένη προγονική γη, που όμως πρέπει να την εγκαταλείψουν. Η Ελένη, είναι ουσιαστικά μόνη με τα τρία παιδιά της, μιας κι ο σύζυγός της ζει τον περισσότερο χρόνο στην Πόλη, όπου έχει την επιχείρησή του και τους επισκέπτεται μόνο στις μεγάλες γιορτές του χρόνου. Κατά πως φαίνεται, μόνη πρέπει ν’ αντιμετωπίσει και την πρόκληση του μεγάλου ταξιδιού στο άγνωστο.

“Στο Νεβσεχίρ ήρθε η άνοιξη του ’24 ύστερα από ένα βαρύ χειμώνα. Η Ελένη άνοιξε το παράθυρο και μύρισε τη νοτισμένη γη και τις βιολέτες. Πώς θα σ’ αφήσουμε αγιασμένη γη της Καππαδοκίας; σκέφτηκε και δάκρυσε”.

Όλος ο σπαραγμός του αποχωρισμού από την πατρώα γη από όπου δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους τα ιερά και τα όσια, τους φίλους ή τους νεκρούς τους που κοιμούνται ειρηνικά σ’ αυτά τα χώματα, σταλάζει σαν άσπιλο δάκρυ από την πένα της Άννας Φαχαντίδου. Χωρίς εμπάθεια, χωρίς μνησικακία, μας διηγείται με συγλονιστικό συναισθηματισμό, τις τελευταίες στιγμές στην Καππαδοκική γη, όπου όλη η οικογένεια βγαίνει μια τελευταία φωτογραφία στο μπαλκόνι του αρχοντικού τους. Ανάμεσά τους, κρεμασμένη στα κάγκελα κι η φωτογραφία του πατέρα που λείπει. Η φωτογραφία στη σελ. 29, αποτελεί την πιο σπαρακτική μαρτυρία του απάνθρωπου χαρακτήρα αυτής της απόφασης της “ανταλλαγής”.

Είναι “η φωτογραφία του ξεριζωμού”, αυτή που θα πάρουν μαζί τους, ιερό κειμήλιο, μαζί με την εικόνα του αγίου προστάτη τους, και το κλειδί της εξώθυρας. Ένα μαύρο σιδερένιο κλειδί μ’ έναν σταυρό στο πάνω μέρος. Θα φυλαχτεί μ’ έναν ιερό πόθο… Κάποτε να επιστρέψουν, να το χρησιμοποιήσουν και πάλι…

Κι από δω, ξεκινά το περιπετειώδες οδοιπορικό. Μ’ έναν τρόπο λιτό κι απέριττο, οι λέξεις γίνονται τα “εργαλεία” στα χέρια της συγγραφέως, που τα χρησιμοποιεί για να μας συγκλονίσει.
Τρία παιδιά που παλεύουν με τον τρόμο του “άγνωστου” και την πληγή του ξεριζωμού. Τρία κλαράκια που ξεριζώθηκαν  άγρια από το άγιο χώμα τους, με σκοπό να μεταφυτευτούν σε μια νέα γη… Θα “πιάσουν”; θα μεγαλώσουν; θα μπουμπουκιάσουν και θ’ ανθίσουν, ή θα μαραθούν κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν εκείνες τις ταραγμένες εποχές…;

Διαβάζουμε απνευστί κι αγωνιούμε για την εξέλιξη της ιστορίας. Η συγγραφέας έχει κατορθώσει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον μας και δεν μας επιτρέπει να αφήσουμε ούτε στιγμή το βιβλίο της. Οι εικόνες, οι σκηνές, τα γεγονότα, εναλλάσσονται γρήγορα, με τέχνη, δοσμένα όλα με τον μοναδικό τρόπο και τα εξαιρετικά εκφραστικά της μέσα. Μας βυθίζουν σ’ ένα ανάγνωσμα που “τάραξε” τα νερά της ιστορικής μυθιστοριογραφίας κι επάξια καθιερώνει την κ. Φαχαντίδου στον χώρο της λογοτεχνίας.

Μέσα στον πρώτο μήνα από την παρουσίασή του, έχει εξαντληθεί η πρώτη έκδοση του βιβλίου, το οποίο κοσμεί την βιτρίνα μεγάλου κεντρικού βιβλιοπωλείου κι ετοιμάζεται ακάθεκτο για την δεύτερη έκδοση. Αυτό νομίζω, πως κάτι μας λέει…

Ελένη Βεζύρογλου

Συγγραφέας-Γεν.Γραμματέας της Ε.Λ.Β.Ε

 

 

Η Λ. Καποπούλου μιλά για το βιβλίο ”Η φωτογραφία του Ξεριζωμού” της Άννας Τσιλιγκίρογλου

 

13466475_1615614335419323_7900759280624811133_n

 

 

Η Φωτογραφία του Ξεριζωμού.
 Της Άννας Τσιλιγκίρογλου Φαχαντίδου
 (Ιατρού Καθηγήτριας Πανεπιστήμιου Πρόεδρου της Ένωσης Λογοτεχνών Β. Ελλάδος).
 Εκδόσεις Πηγή.

 

 

 

 

 

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί βιβλίο της χρονιάς!! Είναι η φωτογραφία της καρδιάς μας. Η φωτογραφία του Καππαδοκικού αρχοντικού στο εξώφυλλο λίγο πριν την υποχρεωτική εγκατάλειψη του από τους ιδιοκτήτες του απηχεί το νόστιμον ήμαρ καθενός μας. Μέσα από την αληθινή ιστορία της οικογένειας Τσιλιγκίρογλου η συγγραφέας με απλό πυκνό τρυφερό δεξιοτεχνικό τρόπο φωτογραφίζει την ταραγμένη εποχή του ξεριζωμού των Ελλήνων της Καππαδοκίας και ειδικότερα από την Καππαδοκική Νεάπολη (Νεβσεχιρ) στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης.
Αποτυπώνονται ανθρώπινοι χαρακτήρες αγαπημένοι τόποι που έπρεπε να εγκαταλειφτούν βίαια. Ήθη ,έθιμα ,αρχές ,αξίες, ιδανικά, δεσμοί οικογενείας, φιλία λαών, αντιπαλότητα ,όνειρα, τοπία, προσδοκίες. Μουμπαντελέ δηλ. Ανταλλαγή…η λέξη που σφυροκοπά τα μηνίγγια μας ,επισκιάζει τις τρυφερές λέξεις ανέ τζαμίμ γιαβρούμ, καθώς γίνεται πράξη η αψυχολόγητη απόφαση ανταλλαγής πληθυσμών χωρίς να ρωτηθούν με βάση το θρήσκευμα. Ουσιαστικά δηλαδή ξεριζώνονται και οι Έλληνες Καππαδόκες απο τη πατρογονική γη τον δίσεκτο χρόνο του 1924..
Η συγγραφέας συγκλονίζει με την ενάργεια του λόγου της και την προσωπική της σφραγίδα στην αθέατη πλευρά της ιστορικής αλήθειας. Παραμερίζοντας τη συναισθηματική της φόρτιση αφού πρόκειται για την ιστορία της οικογενείας της χωρίς εμπάθεια καταπιάνεται μ ένα θέμα που πονά την ελληνική ψυχή. Καταφέρνει αριστοτεχνικά να σταματήσει τα δάκρυα μας στις κόγχες των ματιών μας, να μετριάσει την ταχυπαλμία μας, να κρατήσουμε κυριολεκτικά την αναπνοή μας για να συνεχίσουμε την ανάγνωση μέχρι τέλους. Σαν γιατρός ξέρει πως να αντιμετωπίσει την πληγή ώστε να μην αιμορραγεί.

Οι σελίδες του βιβλίου πέραν από τις σπάνιες εικόνες και σκίτσα, αποτελούν ζωγραφικούς πίνακες χρόνου τόπων λαών. Άλλωστε η συγγραφέας και ως ταλαντούχος ζωγράφος σε συνδυασμό με τον άριστο χειρισμό της γλώσσας ,κάνει τη δεξιοτεχνική πένα της χρωστήρα ζωντανεύοντας το κείμενο της.
Είναι το αληθινό παραμύθι της Ανατολής για μικρούς και μεγάλους..για όλους. Μας διδάσκει, μας πληροφορεί, μας προκαλεί ενδιαφέρον. Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι αφορά μόνο όσους έλκουν την καταγωγή τους από τις Αλησμόνητες Πατρίδες..Θυμίζω το πήγαινε έλα των ελληνικών φυλών από τα βάθη των αιώνων μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής Ελλάδας. Ίσως κάποια αφανής ρίζα μας βρίσκεται εκεί. Τις υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους οι παππούδες μας. Είναι οι Πατρίδες της Καρδιάς μας.
Τέτοια βιβλία δεν χρειάζονται κριτική. Γιατί πολύ απλά είναι υπεράνω κριτικής. Αποτυπώνουν την ψυχή μας. Τα κρατάμε σαν φυλακτό εκείνων των χρόνων εκείνων των τόπων εκείνων των ανθρώπων. Τα σεβόμαστε όπως το Ευαγγέλιο,που κρατούσε η ηρωίδα Ελένη Τσιλιγκίρογλου ,γιατί περιέχουν τα στοιχεία της αληθινής ταυτότητας μας που λυσσαλέα θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε. Ίσως για τους ίδιους λόγους που επέβαλαν τότε την Ανταλλαγή..Μουμπαντελέ.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του αριστουργήματος αυτού ,η συγκίνηση  περισσεύει, τα δάκρυα  κατρακυλούν αβίαστα, οι παλμοί ανεβαίνουν κι ένας κόμπος στο λαιμό,απέναντι στην Ανταλλαγή Μουμπαντελέ βροντοφωνάζουν ένα Γιατί;;;;; που παραμένει αναπάντητο….
Μέσα στα ερείπια του Ξεριζωμού η συγγραφέας έχει διαφυλάξει την ελπίδα που μας την εμφυτεύει νοσταλγικά, για να μη χάσουμε την πίστη τη δύναμη μας.
Ένα βιβλίο κόσμημα στη βιβλιοθήκη της σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας ,προερχόμενο από το μαργαριτάρι του πόνου της αγάπης και του μόχθου μιας άξιας δημιουργού.
Κυρία Άννα Τσιλιγκίρογλου Φαχαντίδου ευχαριστούμε από καρδιάς για το υπέροχο πνευματικό δώρο σας. Συγχαρητήρια!!
Διακόπτω εδω την αναφορά μου στη Φωτογραφία του Ξεριζωμού.
Λέω διακόπτω και όχι τελειώνω γιατί γνωρίζω ότι έχω παραλείψει πολλά, για το σπουδαίο αυτό πόνημα και τη συγγραφέα του.
Μια καλή συνέχεια θα ήταν η μεταφορά του έργου στις οθόνες της 7ης Τέχνης.
Αξίζει..

 Λίτσα  Καποπούλου

τ. Δικαστική Λειτουργός 

 

 

Η Ιφιγένεια Παραστατίδου μιλά για το ΄Μες της ζωής τα σύνορα’ της Φωτεινής Φωτιάδου

 

FOTIADOU-EXO3-700x700


 

“ Το βιβλίο αφιερώνεται σ ΄όσους αποίκησαν τις προσευχές μου”!

Έτσι ξεκινάει η αφιέρωση της συγγραφέως  στο  προοίμιο του βιβλίου της  και, με περίτεχνο τρόπο, εισάγει τον αναγνώστη στο δικό της αισθητικό μύθο, σ΄ ένα οδοιπορικό ανίχνευσης της ανθρώπινης ψυχής, μέσα από το βίωμα του πόνου, της υπαρξιακής αγωνίας, της απώλειας και της πνευματικής  αναζήτησης,  που οδηγεί στο φως. Στο πνευματικό φως της χαράς και της ανάστασης, μέσα από τον αστείρευτο δρόμο της αγάπης.

Τις άκουσα και τις κοινώνησα τις προσευχές της και,συνεπαρμένη από τον ποιητικό ρυθμό του απέριττου λόγου της, θα καταθέσω με ευθύτητα και από καρδιάς, «την πυρετική αγωνία», που μου προκάλεσε η καλλιέπεια της γραφής  της.

Άλλοτε ευθύβολη και άλλοτε δραματική, άλλοτε θυμόσοφη. Πότε συνοδοιπόρος, πότε σύντροφος, μάνα, αδερφή ή κόρη, εισχωρεί βαθύτερα, στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, μετασχηματίζοντας  τον πόνο σε ζώσα πηγή ενέργειας, μέσα από την θεματογραφία των 18 διηγημάτων της.

Η συγγραφέας, με την λεπτή γλωσσική της αρτίωση, προσπερνά το φόβο της φθοράς και του τέλους, αποκαλύπτει το μυστήριο της ζωής, ως ύψιστη αξία, και καταφεύγει, πέρα από τα πάθη και την απόγνωση, να δώσει στον αναγνώστη το λυτρωτικό μήνυμα της αγάπης. Τα εργαλεία της είναι οράματα και  αξίες της ζωής, φορτισμένα με λυρική διάθεση και ποιητική  ευθραυστότητα.

Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τη γραφή της, που έχει έντονα δραματικά στοιχεία, χωρίς όμως χαρακτηριστικά μελοδράματος, παρά μόνο ιστορίες από τη ζωή βγαλμένες, κινητοποιεί όλο το θησαυροφυλάκιο της καρδιάς και εξασκείται σε αρετές,όπως η συμπόνια, η κατανόηση, η συγχώρεση, η μεταμέλεια και τέλος η ύψιστη αρετή των αρετών, η ΑΓΑΠΗ!

Δεν ξέρω αν επαληθεύεται η ρήση του ΜαρσέλΠρουστ,πως «κάθε αναγνώστης είναι, καθώς διαβάζει, αναγνώστης του ίδιου του του εαυτού» ή αν είναι μια εκφραστική εμπειρία στοχασμού και ταύτισης  ιδεών, αλλά με όλο τον πλούτο της ευρηματικής γραφής της συγγραφέως, σ΄αυτό τον κύκλο των 18 διηγημάτων της, αισθάνομαι πως όλα τα πρόσωπα των ηρώων της μού είναι προσφιλή και πως η σημασιοδοτική έμφαση των συναισθημάτων τους είναι και δική μου αντίληψη ζωής.

Κύριο χαρακτηριστικόόλων των διηγημάτων  «η ηθογραφία». Με απέριττες περιγραφές, σύντομους διαλόγους ,κατανυκτικές σιωπέςπεριγράφονται άλγη ανθρώπων, που βίωσαν τον θάνατο, τη δυστυχία της εγκατάλειψης, τηνπροσφυγιά και την οδυνηρή  εκρίζωση, το ρίζωμα σ΄ έναν τόπο. Περιγράφονται  ήθη και  παραδόσεις και πάντα το επιμύθιο  είναιένας ύμνος στην ελπίδα και στην αγάπη προς τον ΑΝΘΡΩΠΟ!

Στην αφήγησή της συμμερίζεται την κοινωνική αγωνία των ηρώων της, επικεντρώνεται στα ψυχολογικά τους χαρακτηριστικά.Την απασχολεί η ισορροπία των ανθρώπων, ακόμη και μέσα από τον πόνο, αντιστέκεται στη φθορά,  και, στο τέλος,ανασκάπτει τα πιο βαθιά μυστικά της ανθρώπινης ψυχής, για να μετουσιώσει τη θλίψη και τον πόνο σε χαρά και αρμονία αγαπητική.Ο αναγνώστης  το θαυμαστό της γραφής της το ανακαλύπτει με ανακούφισηστον τρόπο με τον οποίο αναλύει τους χαρακτήρες των ηρώων της,την συμπεριφορά τους,τη δομή της προσωπικότητάς τους και τα αίτια που προκάλεσαν αναστάτωση και δυσαρμονία στη ζωή τους. Εκεί, λοιπόν, κανείς συναντά τους χτύπους της καρδιάς της συγγραφέως, που, με απέραντη ανεκτικότητα και κατανόηση, συλλειτουργεί με την «δραστική συγχώρεση» και   επαληθεύει τους στίχους του Παλαμά, πως «λαμποκοπάει Ανάσταση το περιβόλι, κάθε πουλί ονειρεύεται πως είναι αηδόνι».

Ανάμεσα στα σαγηνευτικά χαρακτηριστικά του λόγου της,παρατηρεί κανείς ,πως νουθετεί, χωρίς να αφορίζει ή να επαίρεται για την βιωματική της γνώση, με τρόπο βελούδινο και καθησυχαστικό.

«Η υπομονή είναι το κλειδί για όλες τις κλειδαριές»,λέει στο διήγημά της «Μια δεύτερη ματιά» και θυμοσοφεί  στο υφαντό της γραφής της, με φυσικότητα και χωρίς φτιασίδια, για την ιερότητα του πόνου, τηματαιότητα αυτού του κόσμου, τη μνήμη του θανάτου, που οφείλει να έχει ο άνθρωπος,προκειμένου να κρυσταλλώσει μια ζωή με την αγάπη και το έλεος του Θεού.

Παραθέτω ένα απόσπασμα που βαθιά με συγκίνησε και μετάλαβα το υπέροχο συγγραφικό ανάκρουσμα της δημιουργίας ή αν θέλετε τη γλυκύτητα «της εαρινής αύρας» μαζί με την πικρότητα της αλήθειας που αγγίζει το τραγικό της ανθρώπινης ύπαρξης.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

«Τι ανήκει τελικά στον άνθρωπο; Όταν ο άνθρωπος αποχωρήσει από τη ζωή, ό,τι έχει αποκτήσει με κόπο και ιδρώτα το αφήνει πίσω του…Η ύλη αλλάζει συνεχώς ιδιοκτήτες κι αλίμονο σε όποιον προσκολλάται σ΄αυτήν. Θα χάσει το νόημα της ζωής. Ίσως όχι μόνο το νόημα, αλλά την ίδια τη ζωή!»

Απλός και τρυφερός λόγος,  χωρίς νεφελώματα και σκοτεινές γωνίες, μας εμψυχώνει λέγοντας, πως… «Η μοιρασμένη λύπη είναι μισή λύπη» και οι απρόοπτες και αναπάντεχες μεταβολές της ζωής  οδηγούν τον άνθρωπο στην απόγνωση, αλλά δεν του στερούν το δικαίωμα να καταδυθεί στην αγάπη και να ελπίσει! Άλλωστε, μας το δίνει με γνησιότητα η δημιουργός στο διήγημά της «Η ΑΠΑΤΗ».

“Tα ανθρώπινα δικαστήρια αναγνωρίζουν ελαφρυντικά και πράξεις που έγιναν εν βρασμώ ψυχής». Αναγνωρίστε μου, παρακαλώ,το ελαφρυντικό για την πράξη μου : «έγινε εν βρασμώ μοναξιάς».

Δεν ξέρω αν επαληθεύεται η ρήση των σοφών πως ο πόνος και η θλίψη αποκτούν διάρκεια, επειδή δεν τολμάμε να τα ζήσουμε σε βάθος ή επειδή πιστεύουμε πως σε αυτή τη σύντομη ζωή ήρθαμε μόνο για την ευτυχία και την απόλαυση. Όμως ο ευφρόσυνος λόγος  της συγγραφέως και το παυσίλυπο της αφηγηματικής της αντίληψης  μάς προσφέρουν απλόχερα το αντίδοτο στην αναισχυντία του σήμερα,όπου όλα ισοπεδώνονται εν ονόματι του κέρδους και της επιτυχίας! Η χρεία της αγάπης και της αισθαντικής ενατένισης της ζωής, μέσα από την πίστη στο Θεό, λύνουν το μυστήριο της ύπαρξης  και της συνάντησης με τα πρόσωπα των άλλων.Το ατομικό τραύμα μάς αφορά όλους αναφωνεί η συγγραφέας.

Η δυστυχία του ενός είναι δυστυχία του άλλου, τόσο συνδεδεμένοι είμαστε. Δυστυχώς,  ο άκρατος ατομικισμός της Δύσης επέφερε τόσα δεινά στην ανθρωπότητακαι στο φυσικό πλούτο, στο περιβάλλον και στον αέρα που αναπνέουμε,  ώστε να αντιμετωπίζουμε  επώδυνες συνέπειες στις ζωές μας στο σήμερα και στο μέλλον.  Το προσωπικό της άχθος και την αμφισβήτηση  για τους επερχόμενους χρόνους, περιγράφει με μαεστρία η συγγραφέας.

Η αγωνία του πολίτη, που ανησυχεί για «το παγκόσμιο γίγνεσθαι», το χάος των πόλεων, την αποξένωση των ανθρώπων,την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, την τσιμεντοποίηση  του αστικού τοπίου,την αισθητική μας στάση απέναντι σ΄αυτήν την καταστροφή,είναι ένα άλλο πλεονέκτημα της θεματογραφικής της αναζήτησης.

Είναι ν΄ απορεί κανείς πώς συνυπάρχει τέτοιος πλούτος ιδεών και τόση ζωτική δύναμη στις 224 σελίδες  του βιβλίου, που φωτίζει την προσδοκία. Το φυσιογνωμικό της γνώρισμα είναι μια ελληνικότητα, που αποπνέει το θάμβος των αρετών από τα βάθη των αιώνων, με κορύφωση την ευεργετική και ακτινοβόλο ενέργεια της Θείας Χάριτος. Η καλύτερη πυξίδα στον άνθρωπο, για να εξυψωθεί και να κοσμήσει το θεϊκό προορισμό του, είναι  η πίστη και η εμπιστοσύνη στο Θεό. Η συγγραφέας με ποικιλόμορφο τρόπο και σχεδόν σε όλα της τα διηγήματα αποκαλύπτει έντονα τη δική της σχέση με το Θεό.Μια σχέση που βιώνει διαρκώς και χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, συμπάσχουσα με τον «Άγιο Πόνο» των συνανθρώπων της και υμνώντας το ύψιστο δώρο της ΖΩΗΣ, μέσα από την ιλαρότητα της αρετής, που ποιητικά την υμνεί και συμπορεύεται με τους ήρωές της, με την αρετή της ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ.

Ίσως έχω λησμονήσει πολλά για να σας πω για το βιβλίο της Φωτεινής, γιατί δεν ξέρω πώς να το πω, αλλά αποτέλεσε για μένα και έμπνευση και πλοηγός να συγκινηθώ, ν΄αναστενάξω, να συμπορευτώ με τους ήρωες, να αισθανθώ την ενδογενή αδυναμία μου να ερμηνεύσω, να αναλύσω και να πλεύσω ειρηνικά στον δρόμο της προτροπής της. Και επιπλέον,  να ατενίσω το σήμερα «με αθόλωτα μάτια», που έλεγε και ο μεγάλος μας στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης. Η συγγραφέας, με την αυθορμησία της δικής της αθωότηταςκαι πλήθος μηνυμάτων  από χρώματα εαρινά και  μοσχοβολιές, μεταδίδειτη δική της ειρήνευση και ονειροπόληση για έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που περνά το μαρτυρικό του σταυρό, για ν΄ αναστηθεί και να ακτινοβολήσει το ΦΩΣ, ερχόμενος σε αντίθεση με τον κοινότοπο  κόσμο που ζει χωρίς νόημα.

Θα ήταν παράλειψή μου, να μην αναφέρω πως το έργο αυτό έχει έντονα βιωματικά χαρακτηριστικά, αφού σε κάποια από τα διηγήματά της κάνει αναφορά στο έργο του εκπαιδευτικού και στην πνευματική αποστολή του.HΦωτεινή, η ίδια εκπαιδευτικός, άφησε μια λαμπρή ιστορία στο χώρο της εκπαίδευσης.

Τυχεροί αυτοί που κοινώνησαν όλον τον πλούτο της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού μέσα από τις διδαχές,όχι μιας στείρας γνώσης, αλλά μιας γνώσηςκαρδιακής, που άφησεστους μαθητές  της, αποτυπώματα χρήσιμης και απαραίτητης γνώσης, για να  αποκτήσουν την αυτοαναφορικότητα  και τον αυτοπροσδιορισμό στον μεγάλο πνευματικό αγώνα της ζωής.

 

Έχουν την μοίρα τους οι άνθρωποι. Ή αν θέλετε την πορεία τους, το δρόμο τους. Έχουν και τη μοίρα τους τα βιβλία. Και οι λέξεις «είναι το σώμα των ιδεών», που λέει ο ποιητής. Σου κόβεται η ανάσα όταν γεύεσαι ωραίες λέξεις ,στρωμένη ελληνική γλώσσα και  κοσμημένη γραφή οικουμενικών μηνυμάτων, που γαληνεύουν το αδιάκοπα παραπονεμένο ασυνείδητο. Θελκτική ,προσηνής και διάφανη γραφή στοχασμού και εμπειρίας. Παραβολική και ακούραστη συγχωνεύει όλες τις μορφές λογοτεχνικού  πλούτου.

Ενάργεια σκέψης, παλμός, επιγράμματα, δραματική συγκίνηση, εικόνες λαγαρές τοπίων που εμφωλεύουν ποιητικά στο σώμα των κειμένων, εναλλαγές σκηνικών με εικονοποιητικό τρόπο,η αδυσώπητη δικαιοσύνη της ιστορίας  και όλα αυτά, μια  αναστάσιμη   ελεγειακή αρμονία ,ένα έξοχο δείγμα της τέχνης του λόγου, που κατέχει η κυρία και Φωτεινή και Φωτιάδου!!

Ένα θαλασσινό ταξίδι ψυχής,  με ιαματική αξία, είναι το βιβλίο, που φέρει τον τίτλο ΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.Ας το πλεύσουμε, λοιπόν, με την καρδιά  και με στοχαστική ευαισθησία του ποιητή μας Μιχάλη Κατσαρού:

«Mαζεύω τους σκόρπιους σπόρους, σπόρους μου

για την καινούργια μακρινή μου Ανάσταση μαζεύω!»

Ευχαριστώ από καρδιάς, την συγγραφέα, που μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω για το έργο της ,όλους εσάς που τιμάτε με την παρουσία σας τη σύναξη αυτή και φυσικά τον εξαιρετικό μας Δήμαρχο, που μας δίνει το βήμα να ζήσουμε ευχαριστιακά τις σχέσεις μας μεταξύ μας!

 

Ιφιγένεια Παραστατίδου

Δικηγόρος